Πρόκληση από τον αντικομφορμιστή Μεξικανό σκηνοθέτη Άματ Εσκαλάντε, με την ταινία του «Η άγρια περιοχή» (La region salvaje) και η εντυπωσιακή παρουσία του Μελ Γκίμπσον (σκηνοθέτη, αυτή τη φορά) με την ταινία «Hacksaw Ridge», κυριάρχησαν στο Λίντο στη διάρκεια του διημέρου. Σ΄ αυτά πρέπει να προσθέσω την πάντα ευπρόσδεκτη μουσική του Νικ Κέιβ στο ντοκιμαντέρ «One More Time With Feeling» του Άντριου Ντόμινικ και τη μυθοπλασία που έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα στην αργεντίνικη ταινία «Ο επιφανής πολίτης» των Γκαστόν Ντιπρά και Μαριάνο Κον, μιαν από τις καλύτερες μέχρι στιγμής (μαζί με τον «Φραντζ» του Οζόν και την «Άφιξη» του Ντενί Βιλνέβ) ταινίες του φετινού διαγωνιστικού τμήματος του 73ου φεστιβάλ της Βενετίας.
«Ο ήρωάς μου είναι ένας άντρας που βρίσκεται στη χειρότερη δυνατή κατάσταση, στο κέντρο της κόλασης πάνω στη γη, και μπαίνει σ΄ αυτή τη μάχη χωρίς να κρατά κανένα όπλο εκτός από την πίστη και την πεποίθησή του, και, μένοντας πιστός σ΄ αυτά, κάνει κάτι το εκπληκτικό, το υπερφυσικό… αυτό ήταν που με ενέπνευσε», ανάφερε ο 60χρονος Μελ Γκίμπσον στη συνέντευξη Τύπου, σχολιάζοντας την ταινία του, «Hacksaw Ridge», που αναφέρεται σε ένα αληθινό πρόσωπο, εκείνο του στρατιωτικού γιατρού Ντέσμοντ Ντος, ήρωα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, που αρνήθηκε να κρατήσει όπλο, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και ο οποίος τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Τιμής επειδή έσωσε 75 συντρόφους του. «Μισώ τον πόλεμο», πρόσθεσε ο Γκίμπσον. “Αλλά πρέπει να αγαπάς τον πολεμιστή και να τον τιμάς… Οι πολεμιστές μας χρειάζονται αγάπη και κατανόηση. Χρειάζεται να κάνουμε περισσότερα ως αντενέργεια στις αυτοκτονίες ανάμεσα στους στρατιώτες μας που επιστρέφουν από το μέτωπο. Ελπίζω αυτή η ταινία να μεταδώσει αυτό το μήνυμα», είπε.
Ενα είδος πολεμικής εποποιίας, με την ίδια ωμότητα αλλά και το ρυθμό που συναντήσαμε στο «Braveheart» (συγγενική με τη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» του Σπίλμπεργκ), έφτιαξε με την ταινία του αυτή ο Γκίμπσον, που είχε να επιστρέψει στη σκηνοθεσία εδώ και 10 χρόνια, εξαιτίας του προβλήματος που αντιμετώπιζε με το αλκοόλ, αλλά και τις αντισημιτικές δηλώσεις του, στοιχεία που για ένα μεγάλο διάστημα έδειχναν να καταστρέφουν την τόσο πετυχημένη καριέρα του. Ο Γκίμπσον έφτιαξε μια καλογυρισμένη ταινία γύρω από έναν παθιασμένο ειρηνιστή (ένας πολύ καλός Άντριου Γκάρφιλντ), που μπλέκεται στην κόλαση του πολέμου.
Σκηνοθέτης που επιζητεί το σκάνδαλο θεωρείται από πολλούς ο Μεξικανός Άματ Εσκαλάντε, χάρη στις προκλητικές, τολμηρές, συχνά αβάσταχτες σκηνές στις ταινίες του («Sangre» – βραβείο FIPRESCI στις Κάνες, 2005, «Heli» – βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Κανών 2013). Στοιχείο που συναντάμε και στη νέα του ταινία «Η άγρια περιοχή», ταινία που συνδυάζει τον ερωτισμό με την επιστημονική φαντασία. Μέσα από μια ιστορία γύρω από δυο γυναίκες και την ομοφυλοφιλική σχέση του συζύγου της μιας με τον γκέι αδερφό της, και ένα μετεωρόλιθο που φέρνει στη γη ένα τεράστιο γλοιώδες οργανισμό με πλοκάμια, που το φυλάνε ένα ζευγάρι μυστικιστών, οργανισμό που προσφέρει τη σεξουαλική ηδονή αλλά και τον πόνο (κατά περίπτωση) στους ανθρώπους, ο Εσκαλάντε έφτιαξε μια ταινία με σκηνές άλλοτε μυστηριώδεις και γοητευτικές και άλλοτε αποκρουστικές (φωτογραφημένες με μουντά χρώματα), με διάφορα σύμβολα και κινηματογραφικές αναφορές (ανάμεσά τους και στον Πολωνό σκηνοθέτη Αντρέι Ζουλάφσκι, στον οποίο και αφιερώνει την ταινία του), στοιχεία που δημιουργούν την αλλόκοτη, σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της ταινίας.
Ο «Επιφανής πολίτης» της ταινίας των Ντιπρά και Κον είναι ένας διάσημος Αργεντινός νομπελίστας συγγραφέας, που ζει στην Ισπανία και ο οποίος αποφασίζει, ύστερα από 40 χρόνια απουσίας και παρά τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις του, να επισκεφτεί τη γενέτειρά του, μια μικρή κωμόπολη της Αργεντινής, ύστερα από πρόσκληση του δημάρχου της. Ενα ταξίδι που, μετά από την αρχική, θριαμβευτική υποδοχή και τις συναντήσεις με φίλους και παλιές αγάπες, αρχίζει να μετατρέπεται σε μια εφιαλτική εμπειρία με συγκρούσεις με ζηλόφθονους πολίτες και ζηλιάρηδες συζύγους, κι όπου η έννοια της λογοτεχνίας αρχίζει να παίρνει μιαν άλλη στροφή και να φέρνει αντιμέτωπες τη μυθοπλασία με τη συχνά σκληρή πραγματικότητα.
Με μια απλή, γραμμική αφήγηση, διανθισμένη με μπόλικο χιούμορ (η ανατρεπτική ομιλία της αποδοχής του Νόμπελ στη Στοκχόλμη, το ταξίδι με ένα μισοχαλασμένο ταξί που τον αφήνει στο δρόμο, ένα μέτριο χωρίς τις ανέσεις που αναμένει ξενοδοχείο, η παρέλαση που αναγκάζεται να κάνει στον κεντρικό δρόμο της πόλης, όρθιος πάνω σε ένα πυροσβεστικό όχημα, δίπλα στο κορίτσι που κέρδισε τον τίτλο της καλλονής της πόλης, το άγαλμα που του στήνουν στην πλατεία), οι σκηνοθέτες αφηγούνται τη μικρή τελικά «οδύσσεια» του συγγραφέα που κάποια στιγμή αντιμετωπίζει διαμάχες και αμφισβητήσεις από οργισμένους πολίτες που τον αντιμετωπίζουν ως ξένο και δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν μερικές αλήθειες για τους ίδιους και την κοινωνία τους. Στα συν της ταινίας, η πολύ καλή ερμηνεία του Όσκαρ Μαρτίνεζ στο ρόλο του συγγραφέα.
To One More Time With Feeling, σκηνοθετημένο με ξεχωριστή αγάπη από τον Άντριου Ντόμινικ («Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς», «Killing Them Softly») είναι ένα όμορφο, συγκινητικό, ταυτόχρονα συναρπαστικό, γυρισμένο σε 3D και σε μαυρόασπρο φιλμ, ντοκιμαντέρ γύρω από την εγγραφή του νέου άλμπουμ Skeleton Tree του Nick Cave και των Bad Seeds. Ντοκιμαντέρ που δεν περιορίζεται στην εγγραφή του δίσκου (όπου, χάρη στη σωστή χρήση του 3D, τα πρόσωπα γίνονται πιο οικεία) αλλά και. μέσα από τις ενδιάμεσες συζητήσεις με τον Νικ Κέιβ και τους αυτοσχεδιασμούς του, μας φέρνει πιο κοντά στη μουσική του και τις απόψεις του για τη ζωή του και τον κόσμο μας.
(ΚΥΠΕ/ΝΦΜ/ΓΒΑ)